Jan Stefan Krukowiecki, herbu Pomian, urodził się 15 grudnia 1772 we Lwowie. Ukończył  wiedeńskie Theresianum, kształcące arystokratów do służby administracyjnej i dyplomatycznej, ale wybrał karierę wojskową. Od 1786 służył w armii austriackiej następnie francuskiej i Armii Księstwa Warszawskiego. W 1812 r. ciężko ranny pod Smoleńskiem,w rok później mianowany generałem brygady. Był cenionym i zdolnym oficerem. W dowód zasług udekorowany został, jako jeden z siedmiu Polaków doby Pierwszego Cesarstwa, Komandorią (III Klasa) Orderu Legii Honorowej oraz Krzyżem Kawalerskim (III klasa) Orderu Virtuti Militarii. Od 1815 w Wojsku Polskim Królestwa Polskiego.  Po wybuchu Wojny Polsko-Rosyjskiej dowodził 1 Dywizją Piechoty. Sprawował dowództwo w zwycięskiej bitwie pod Białołęką. Brał udział w bitwie o Olszynkę Grochowską, w której odmówił wykonania rozkazu przeciwnatarcia gen. Chłopickiego. W marcu 1831 mianowany generałem piechoty, objął stanowisko Gubernatora Warszawy. W sierpniu i wrześniu 1831 roku prezes Rządu Narodowego Królestwa Polskiego oraz faktyczny Naczelny Wódz w końcowym okresie wojny. Prowadził rokowania z carskim marszałkiem Iwanem Paskiewiczem o warunki kapitulacji, obciążany był winą za niedostateczne przygotowanie stolicy do obrony i oskarżany o potajemne kontakty z przeciwnikiem. Po kapitulacji Warszawy pozostał w stolicy. Po upadku Powstania decyzją cara zesłany do Rosji z której powrocił w 1835 roku. Po zakończeniu zsyłki powrócił do Królestwa i osiadł w Popniu, majątku należącym do żony – Heleny z Wolskich Krukowieckiej gdzie  zmarł 17 kwietnia 1850 roku.

Portret przedstawia Krukowieckiego w mundurze generała dywizji Królestwa Polskiego. Udekorowanego: Krzyżem  Kawalerskim OrderuVirtuti Militarii III kl., Orderem Świętego Stanisława II kl., Komandorią Orderu Legii Honorowej III kl., Orderem Obojga Sycylii i Orderem Świetego Włodzimierza III kl. Z dużym prawdopobieństwem można się pokusić o datowanie portretu. Krukowiecki został mianowany generałem dywizji w 1829 roku. 3 lutego 1827 roku wprowadzono nowe przepisy mundurowe. Paski na epoletach zastąpiono gwiazdkami, właśnie takimi jakie widzimy na obrazie. Dwie gwiazdki to stopień generała dywizji. Jeśli zaś obraz powstał by później – namalowany podczas zesłania lub po powrocie dystynkcje były by już inne. 24 stycznia 1831 roku Sejm Królestwa Polskiego określił, iż Naczelny Wódz na kołnierzu ma prawo nosić podwójny wężyk generalski, a na epoletach dwie skrzyżowane buławy marszałkowskie. Gdyby w tym czasie, czyli po zakończeniu wojny, Krukowiecki się sportretował zapewne widniały by tam dystynkcje Naczego Wodza, a nie niższy stopień generała dywizji. Przypuszczam zatem iż portret został namalowany między 1829 a końcem 1830 roku, być może właśnie tuż po awansie.

Olej na płótnie, bez ramy, wym: 108×77 cm. Według jednego kolekcjonera malarstwa polskiego autorem obrazu najprawdopodobniej jest Antoni Blank (1785-1844).